مجموعه اشعار حا

کوی من

از سر کوی منم خنده کنان می روی                      در بر چشمان من سر به جنان می روی

  دل به دلت ره نبرد بی وفا                                      از سر عشق منم خنده کنان می روی

 پس دل من را چه شد دشت و دمن را چه شد            کز جگر خون من هورت کشان میروی

عاشق رویت شدم مست حضورت شدم               از سر مستی چو من واعظ و خان می روی

من چه کنم تا تو را عاشق جان بینمت                      از سر جان منم بی دو جهان می روی

رو به منم بگذری سر به گریبان خویش                   رهرو چشم منی گر چه چنان می روی

آه کشیدم برت چون رخ تو دور شد                        اسب سواری و بر دل به عنان می روی

خون جگر و خون دلم ای مه و ماه نجیب

از سر حای خودت چون دگران می روی

یار من

هر دم از این کوی دلم می پری ای نگار من          می نگری به هر کران جز به چشان خوار من

عاشق روی تو شدم در خم موی تو شدم                        نرگس سبزی بنما نگذر از این نگاه من

شیوه ی من پرستش بت نبود ,که بی وفا                        بتکده ای ساخته ای در بر دیدگان من

اشک چشم ره ندهد تا دهمت دیده ی جان               بغض تو در گلوی من ول ندهد صدای من،

تا دهمت صلا که ای حلقه ی سبز جام من             سوی فلک سفر نکن, کن سر حلقه جان من

دل همه پر شوق تو شد سینه پر از ذوق تو شد             کی به کجا پس بدهم ناز تو و جفای من

در تو نظر نمی کنم زان که نمی دهد رهی                 نرگس چشمان ترت بر دل خشکسار من

داغ دلم تازه شود هر دم و لحظه ای که آن                   قامت زیبا و رخت می گذرد ز کام من

وقت ندیدنت که من راحتم و سپرده جان           چون شبحی ز هر کران میگذری به خواب من

دوش بدیدمت تو را دست به دست من دهی           این چه بلا که میدهی بر دل و بر روان من

از سحر آمدم خبر، زان که بگویمت نشان                 فاش بگویم این زمان نام و نشان ماه من

فارس بود ز پوریان قد چو سرای حوریان            نرگس باغیش نشان چون شه سرفراز من

عمق دلش به هر طرف بی حد و بی کرا                     نام خودش گمان بود راز،بسان از من

مژده وصل می دهد شعر من و هوای تن

حای تو بس که منتظر دلبر لحظه ساز من

                                    چشمان خسته

آهی از آفاق سینه ،بر دل و جانم نشسته                                زان که آن مهروی عاشق، از من و دامم گسسته

کارم اینک شده آهی و به پنهانی نگاهی                                  این چه رسم است زندگانی، که نگاهم پینه بسته

ساقی امشب را به لطفت ،شادم امّا بخت بسته                               زان که رسوا نشدم امّا دلم ،در خود شکسته

یک نفر از درد می نالد که یارم بی مهاباست                        آن کسی چون من به یک دیدن به صد تربت نشسته

عاشق آن لحظه هستم که نگاهت را بدزدم                                  نرگسی بشکفد اینک ،در ذلال خشک و خسته

ترک محفل نتوان کرد به اسانی و سهلی                                 چون هم اکنون کشتی دل در گل مهرت نشسته

ای که با چشمان نافذ جگرم پر خون بکردی                               کن نگاهی از سر رحمت به این چشمان خسته

صورتت سیرت نگارست و دلت فرخنده طایر

ای که از باغ چشانت دل حا در هم شکسته

                                                                           عشق بارانی
 

               در هوای چشم تو بارانی ام                            بر سر کوی تو من طوفانیم

در خم زلف سیاه در همت                                 پیچ پیچم نازکم طولانیم

در بر ابروی نازک ناوکت                               بی ریایم خاک آن پیشانیم

در قد سروی سمند ساکتت                                  پر صدایم دادیم سوداییم

در برای نرگسان باغیت                             من همان آواره ای صحراییم

در برای لعل شیرین تاکیت                      من خرابم خوشه ای خش خاشیم

در فدای آن لب کیهانیت                               چون زمینم تکّه ای سرخابیم

در جفای این همه حسن و جمال

من کیم؟ حایی ز بغض قاضیم