مجموعه اشعار حا

سلام دوستان

                                          خلیج فارس

فریدون به ایرج که ایران بداد                       جهان را بکردا پر از عدل و داد

شمالش خزر آب های زلال                          جنوبش خلیجی چو ماه هلال

خلیجی که نامش فارسی بدان                        خدایا نیندازش او را به دست بدان

خلیجش ز اعراب عاری بود                        اگر غیرت مرد جاری بود

نباید که بیگانگان را جرات بود                     که نامش به اعراب نسبت بود

جهان را همه خاک ویران بود                       اگر نام ایران ایران بود

دل بیمار 

کیست که یکدم دل من از ره خود باز کند           کیست که یکباره مرا بی سر و بی راز کند

کیست که عشقم بدهد آب حیاتم بدهد                    کیست که این عشق مرا با نخ دل ساز کند

این دل هر جایی من هر طرف و جا بپرد        کیست که این پر زده را در کش خود ناز کند

هر طرفی که بنگرم شوخ ببینم و شرر               کیست که این آتش دل خامش و بی گاز کند

از طرفی بد سگلم از طرفی هم خجلم                  کیست که رفتار مرا رام و دل افسار کند

 حای که بس گیج شده در ره آزادی خود  

کیست که حایی بر این حای سرافراز کند

اخانه ی دل

              دل و جانم که هویدا بگرفتی ز چه انکار کنی          

   از کدامین گنه من تو در این بادیه زنهار کنی

من که آسان و به نازی به تو دل دادم یار

پس چرا بهر دل خود طلب این تن بیمار کنی

صحنه ی روح و تنم همچو جگر حا خونیست

به چه سانی تو بخواهی به چه تیمار کنی

خانه ی دل ره چشمان نحیف و رخ تست

              به کدامین دم از این خانه تو دیدار کنی                

یاد باد

یاد آن لحظه که آن روی تو در گیرم کرد                   یاد آن دم که رخت بر سر زنجیرم کرد

من که دل در گروی یار ندارم جانا                           یاد آن دوره که چشمت ز دلم سیرم کرد

تو که طره می نمایی فکر عاقبت نکردی                   یاد آن صورت زیبا که جوان پیرم کرد

ترسم از رد تو بر سینه ی من ای نازم                      یاد آن دوره که آن چین تو بی دینم کرد

حالیا من که به عشق تو بسی زنده بدم                     یاد آن طره ی مشکین که نفس گیرم کرد

عشق حا در بر معشوق هویدا نبود

یاد آن عشق که از کل جهان سیرم کرد