مجموعه اشعار حا

کوی من

از سر کوی منم خنده کنان می روی                      در بر چشمان من سر به جنان می روی

  دل به دلت ره نبرد بی وفا                                      از سر عشق منم خنده کنان می روی

 پس دل من را چه شد دشت و دمن را چه شد            کز جگر خون من هورت کشان میروی

عاشق رویت شدم مست حضورت شدم               از سر مستی چو من واعظ و خان می روی

من چه کنم تا تو را عاشق جان بینمت                      از سر جان منم بی دو جهان می روی

رو به منم بگذری سر به گریبان خویش                   رهرو چشم منی گر چه چنان می روی

آه کشیدم برت چون رخ تو دور شد                        اسب سواری و بر دل به عنان می روی

خون جگر و خون دلم ای مه و ماه نجیب

از سر حای خودت چون دگران می روی

                                    چشمان خسته

آهی از آفاق سینه ،بر دل و جانم نشسته                                زان که آن مهروی عاشق، از من و دامم گسسته

کارم اینک شده آهی و به پنهانی نگاهی                                  این چه رسم است زندگانی، که نگاهم پینه بسته

ساقی امشب را به لطفت ،شادم امّا بخت بسته                               زان که رسوا نشدم امّا دلم ،در خود شکسته

یک نفر از درد می نالد که یارم بی مهاباست                        آن کسی چون من به یک دیدن به صد تربت نشسته

عاشق آن لحظه هستم که نگاهت را بدزدم                                  نرگسی بشکفد اینک ،در ذلال خشک و خسته

ترک محفل نتوان کرد به اسانی و سهلی                                 چون هم اکنون کشتی دل در گل مهرت نشسته

ای که با چشمان نافذ جگرم پر خون بکردی                               کن نگاهی از سر رحمت به این چشمان خسته

صورتت سیرت نگارست و دلت فرخنده طایر

ای که از باغ چشانت دل حا در هم شکسته

نرگس باغی

ای کز رخ تو گشته نقابی به عقابی                          وز ابروی تو گشته کلا غی به چه زاغی

ای کوی تو ام منزل امید و دل من                           هست منزل آن چشم چو فاقی و چو باغی

آن گردی چشمان تو در حلقه ام افکند                      آن نرگس سبزت به سرایی به چه داغی

با آن همه نازی که بکردی تو ببردی                        داد از دل من گرچه بود قاض تو ساقی

من آن همه چشمان سیاه و رخ تیره                             از دوست نخواهم بلکه چشمی همچو باغی

در روی تو ام فرصت دیدار نیامد                            زان رو که بود صورت تو همچو عقابی

گر در خم آن چشم درختی به در افتی                      چالاک برد جان به دو چنگی به رواقی

این حا همه از روی تو گفتم به چه سختی 

زان رو که وصفت نتوان گفت به یاغی

                                                               اول عشق 
     

عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد                           شاهد از ما برهانید و دلم ماتم زد

نرگسی کز بر او خار هزاران باشد                         پیش چشمم بپرانید و به عقلم سم زد

عقل بیمار منم عاشق ابروی تو شد                    وز همه حال جهان شکوه ی من در هم زد

تا به اکنون تو بدیدی این دو دشمن را یار؟                  عشق در آمد و عقلم به دلم پیوند زد

چون صدای نفسی از قفسی می آمد                       عشق پیدا شد و آن جور جفا بر هم زد

طره ی موی سیاهش که جدا از من بود               همه یک باره به نوری من و او در هم زد

قصه اول عشقم تو شنیدی اکنون

حال دانی که چه آمد دل حا بر غم زد؟